Tonorozdzielcza technika fotograficzna, polegająca na wykonywaniu pozytywów fotograficznych, których obraz złożony jest z kilku powierzchni, przy czym wyraźnie odgraniczone są od siebie ich stopnie szarości. Ostateczny efekt uzyskuje się przez wielokrotne kopiowanie oryginalnego negatywu na bardzo kontrastowej błonie, stosując za każdym razem inny czas naświetlania. Metoda została opracowana w 1931 we Lwowie przez polskiego fotografika Witolda Romera .

Jedna z technik barwienia (tonowania) odbitek fotograficznych, stosowana głównie w celu zwiększenia trwałości odbitek. Jest wykonywana w dwóch kąpielach. Pierwszy roztwór powoduje przejście srebra w formę jonową i odbarwienie odbitki. Drugi roztwór wytrąca w zaciemnionych miejscach zdjęcia siarczek srebra. Odbitka tonowana w ten sposób ma charakterystyczne brązowe zabarwienie.

Rzadka technika fotograficzna. Naniesioną na gładki papier warstwę żelatyny z barwnym pigmentem naświetla się stykowo, a następnie wywołuje w ciepłej wodzie. Jednak - ponieważ warstwa żelatyny jest znacznie grubsza niż gumy - światło nie dociera do spodniej części żelatyny przylegającej do papieru wskutek czego naświetlona błona żelatynowa w trakcie wywoływania oddziela się od papieru. Należy ją zatem na mokro przenieść na inne podłoże (niekoniecznie papierowe). Jeden obraz może być złożony z kilku takich warstw. Efektem mogą być zarówno wyjątkowo realistyczne pełnokolorowe "odbitki" fotograficzne jak i surrealistyczne lub przypominające popart kompozycje barwne.

Rzadka szlachetna technika tworzenia artystycznych obrazów fotograficznych która jest rozwinięciem techniki bromoleju. Zaliczana do technik chromianowych pośrednich. Polega ona na tym, iż odbieloną i zgarbowaną odbitkę srebrową pokrywa się farbą olejną z tym, że w następnym etapie niewyschnięty jeszcze obraz przenoszony jest na inny arkusz papieru za pomocą pras do technik graficznych.

Metoda otrzymywania obrazów fotograficznych sposobem Daguerre'a na srebrnej lub miedzianej posrebrzanej płytce w jednym nie dającym się kopiować egzemplarzu w postaci pozytywu odwróconego (lustrzanego). Dagerotyp powstawał w następujący sposób: wypolerowaną płytkę srebrną lub miedzianą posrebrzaną poddawano działaniu par jodu lub bromu czy chromu, wskutek czego na powierzchni srebra tworzyła się światłoczuła warstwa jodku (bromu, chlorku) srebra. Płytę po naświetleniu w camerze obscura zaopatrzonej w obiektyw achromatyczny Ch. L. Chevaliera (czas naświetlania kilka do kilkunastu minut) wywoływano w parach rtęci, a następnie utrwalano w tiosiarczanie sodu (po odkryciu przez J. F. W. Herschla jego utrwalającego działania). Dagerotypia przetrwała zaledwie do lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku.

Dawna barwna technika pozytywowa będąca odmianą metody pigmentowej. Z trzech negatywów cząstkowych przygotowywano trzy odbitki na papierze bromosrebrowym i poddawano je kąpieli preparacyjnej, po czym w stanie wilgotnym stykano je na kilka minut z papierami pigmentowymi o odpowiednich barwach. Obraz srebrowy podczas tej operacji odbielał się i równocześnie garbował żelatynę papieru pigmentowego w zależności od ilości srebra zawartego w obrazie. Trzy obrazy pigmentowe przenoszono następnie, jeden po drugim, na wspólne podłoże i wywoływano w ciepłej wodzie. Postępowanie to miało kilka nieznacznie różniących się odmian. Metoda carbro dawała bardzo dobre barwne obrazy i przed wprowadzeniem barwnych materiałów wielowarstwowych znajdowała dość szerokie zastosowanie.

Ciemnia optyczna (światłoszczelne pudło) z małym otworem w jednej ze ścian, który może zostać zastąpiony soczewką skupiającą lub układem soczewek - prototyp aparatu fotograficznego; na ścianie przeciwległej otworowi lub soczewce powstaje odwrócony obraz oświetlonych przedmiotów znajdujących się na zewnątrz przed ścianką. Znana w starożytności, używana przez R. Bacona, Witeliusza, Kopernia, della Portę, opisywana przez Leonarda da Vinci - przeszła liczne udoskonalenia: w 1550 roku mediolańczyk G. Cargano zastąpił otwór pojedynczą soczewką skupiającą, wenecjanin D. Barbaro zastosował przysłonę otworkową, następnie udoskonalił ją Ch. Huygens, J. Kepler, J. Kircher, J. Zahn; stosowana również jako laterna magica. Camera obscura stosowali też malarze do dokładnego i precyzyjnego odwzorowania rysunku.

Jedna z dawnych technik pozytywowych tak zwanych szlachetnych (specjalnych). Skopiowany obraz na papierze bromosrebrowym odbielano w roztworze miedziowo-chromianowym (siarczan miedziawy - 6 g, bromek potasowy - 6 g, dwuchromian potasowy lub amonowy - 2 g, woda do objętości 1 litra), w którym znikał obraz srebrowy, a powstawał relief wskutek zgarbowania żelatyny w różnym stopniu w różnych partiach obrazu (w miejscach ciemnych - żelatyna zgarbuje się całkowicie; w światłach prawie wcale). Po wypłukaniu i namoczeniu papieru w zimniej wodzie w miejscach nie zgarbowanych żelatyna spęcznieje najbardziej, tworząc wypukłości. W miejscach zgarbowanych żelatyna spęcznieje w mniejszym stopniu, w miejscach mocno zgarbowanych powstaną partie wklęsłe. Mokry, osuszony bibułą papier pokrywa się tłustą farbą drukarską rozrobioną wałkiem na szkle. Pokrywanie farbą odbywa się za pomocą pionowych uderzeń skośnie ciętego grubego pędzla. Farba najmocniej przyjmowana jest przez miejsca najsilniej zgarbowane, wypukła, spęczniała żelatyna nie przyjmuje zaś farby. Nakładanie farby pędzlem można dowolnie dozować, uwypuklać, przyciemniać lub rozjaśniać czy pomijać pewne fragmenty, dobierać różne barwy, co daje dużą swobodę w indywidualnym potraktowaniu tematu.

Diorama - obraz częściowo malowany na płótnie (nieprzezroczysty), a częściowo na materiale przezroczystym metodą laserunkową. Odpowiednio podświetlony od tyłu i eksponowany w zaciemnionym pomieszczeniu, pozwalał uzyskiwać malownicze i przestrzenne efekty, a nawet - wskutek ruchomych świateł podświetlających mógł dawać wrażenie ruchu. Pierwszym twórcą dioramy był L. J. M. Daguerre (1822 roku). Urządził on w Paryżu specjalną salę widowiskową do eksponowania tego rodzaju obrazów.