Olej - dzisiaj jedna z najrzadszych oraz najtrudniejszych szlachetnych technik fotograficznych. Wynaleziona przez Anglika G.H.E. Rawlinsa 1904 roku. istotą jest wykorzystanie zjawiska odpychania farb olejnych przez wilgotne powierzchnie. Wysokiej jakości papier pokrywany jest grubą warstwą żelatyny uczulanej dwuchromianem potasowym lub amonowym. Wysuszony papier naświetlany jest pod dużym negatywem w świetle bogatym w ultrafiolet. Po wypłukaniu dwuchromianu na powierzchni papieru tworzy się widoczny relief. Miejsca wypukłe to żelatyna zawierająca wodę - tworzą przyszłe światła obrazu. Relief pokrywany jest następnie farbami drukarskimi lub litograficznymi. Metoda ta pozwala na niemal nieograniczone manipulacje tonalnością obrazu.

Ferrotypia - technika otrzymywania obrazów fotograficznych jej nazwa pochodzi od łac. słowa ferrum (żelazo). Po pierwszej metodzie - dagerotypii, następnie ambrotypii, zastosowano jako nośnik płytki żelazne pomalowane na czarno. Do naświetlenia obrazu na płytce żelaznej wykorzystano tak jak w ambrotypii światłoczułą powłokę kolodionową. To właśnie tworzywo (kolodion), które w dużej mierze przyczyniło się do rozwoju fotografii, zostało odkryte w roku 1851 przez Fryderyka Scotta Archera.

Talbotypia -(wynalazł H.F. Talbot, naukowiec ang., 1800–1877) prekursorska technika fotograficzna negatywowo-pozytywowa odkryta w 1839 r. przez w. Talbota, w której materiałem światłoczułym był papier nasycony bromkiem albo chlorkiem srebra.

Chemigrafia - zwana również fotochemigrafią lub cynkografią - proces przygotowania form drukowych (klisz) metodą fotochemiczną, jak również dział drukarni wykonujący formy drukowe tą metodą. Dział chemigrafii dzieli się na: fotografię, kopiarnię i trawiarnię. W oddziale fotografii fotografuje się oryginały za pomocą specjalnych kamer reprodukcyjnych z obiektywami soczewkowymi lub pryzmatycznymi. Oryginały umieszczone na ekranach oświetla się silnymi lampami łukowymi, rtęciowymi, jodowymi. Kopiowanie otrzymanego negatywu polega na przeniesieniu obrazu z negatywu na metalową płytę, pokrytą światłoczułą emulsją, przez naświetlenie metodą stykową w kopioramie. Miejsca naświetlone zostają zgarbowane i stają się nierozpuszczalne, miejsca na naświetlone (czarne na negatywie) nie zgarbują się i dają się rozpuścić. Płytę metalową pokrywa się proszkiem asfaltowym, który po podgrzaniu tworzy w miejscach zgarbowanych kwasoodporną emalię. W trawiarni płytę poddaje się trawieniu w kwasie azotowym, dzięki czemu w miejscach nie zgarbowanych (nie utrwalonych) tworzą się wgłębienia, natomiast miejsca zgarbowane pozostają nienaruszone jako wypłukości. W ten sposób powstaje metalowa forma drukowa.

Dwuazotypia - zwana też inacyej diazotypią, metoda wykonywania stykowych kopii oryginałów kreskowych (rysunków wykonanych na materiale przezroczystym, np. kalce kreślarskiej). Kopie wykonuje się na papierze pokrytym mieszaniną soli dwuazaniowej, substancji sprzęgającej (np. fenolu) i kwaśnej. Naświetlenie powoduje rozkład związku dwuazoniowego, tak więc zostaje on tylko w miejscach czarnych kresek rysunku. Obraz wywołuje się w parach alkalicznych (np. amoniaku), które zobojętniając kwas w warstwie światłoczułej, doprowadzają do utworzenia się barwnika.

Paralaksa - niezgodność pola widzenia obiektywy zdjęciowego z polem widzenia celownika lub w lustrzankach dwuobiektywowych - z polem widzenia obiektywu celowniczego (górnego), zwiększa się wraz ze zmniejszaniem odległości fotografowania. Paralaksa wynika stąd, że osie optyczne układu zdjęciowego i celowniczego leżą w pewnej odległości od siebie. Paralaksę można wyeliminować przez zastosowanie odpowiednich nasadek w układach celowników lub przez mechaniczną zmianę pola widzenia celownika, zależnie od nastawionej odległości fotografowania. Całkowicie wolne od niej są lustrzanki jednoobiektywowe, w których oś optyczna układu zdjęciowego jest równocześnie osią optyczną celownika.

Ambrotypia - jedna z dawniejszych, stosowanych od 1852 roku, pozytywowych technik fotograficznych, pozwalająca uzyskać jeden unikalny obraz. Jasny wyciąg srebrowy cienko wywołanej mokrej płyty kolodionowej oglądany w świetle odbitym sprawia wrażenie pozytywu. Jasny obraz srebrowy na negatywie szklanym podkładany był z przeciwnej strony warstwą czarnej farby lub tkaniny. Obrazy tego rodzaju były często kolorowane.

Kalitypia - metoda opracowywana od lat 50. XIX wieku. Wykorzystuje się w niej azotan srebra i sole żelazawe, redukujące azotan srebra do srebra metalicznego tworzącego obraz. Kalitypię stosowano jako proces naśladujący swoją subtelnością odbitki wykonywane w bardzo drogiej i pracochłonnej technice platynowej.