W filmie historię rodziny Hartwigów, opowiada pani Ewa Hartwig-Fijałkowska - córka Heleny i Edwarda Hartwiga, wnuczka fotografa Ludwika Hartwiga. Niezwykłe ciekawa historia rodzinna, rozpoczynająca się w carskiej Rosji - gdzie ojciec Edwarda Hartwiga prowadził zakład fotograficzny. Przed rewolucją bolszewicką, rodzina przeprowadza się w 1918 roku do Lublina, gdzie Ludwik Hartwig od 1930 roku prowadzi zakład fotograficzny. W późniejszym okresie Helena i Edward Hartwigowie wspólnie prowadzą własny zakład fotograficzny w Lublinie. W późniejszych latach przeprowadzają się do Warszawy, gdzie Edward Hartwig przez 50 lat zajmował się fotografią teatralną oraz artystyczną, Helena Hartwig w tym czasie również zajmowała się fotografią, dodatkowo opracowywała materiały fotograficzne i archiwum, miała swój bardzo duży udział w sukcesach Edwarda Hartwiga. Ewa Hartwig-Fijałkowska poszła w ślady rodziców i również zaczęła zajmować się fotografią - współpracowała początkowo z Głównym Architektem Warszawy, tworzyła również fotografię artystyczną, w 1967 roku została przyjęta do ZPAF. Dzisiaj zajmuje się głównie opracowaniem archiwum fotografii rodziny Hartwigów.
W filmie wykorzystano materiały z Archiwum Fotografii Ośrodka "Brama Grodzka - Teatr NN" w Lublinie, ze zbiorów: Ewy Hartwig-Fijałkowskiej, Danuty Bieniaszkiewicz, Marka Pluty, Wydziału Architektury, Budownictwa i Urbanistyki Urzędu Miasta Lublin oraz fragmenty relacji zarejestrowanej w ramach Programu Historia Mówiona realizowanego w Ośrodku "Brama Grodzka - Teatr NN" w Lublinie.
Film został zrealizowany w ramach stypendium Prezydenta Miasta Lublin.