Wtórnik - znany także jako bromografiką. Wyjściowym materiałem jest czarno-biała odbitka, którą retuszuje się ołówkiem na stronie obrazowej, a także na odwrocie zdjęcia. Odbitka taka naświetlana jest stykowo z nienaświetlonym papierem. Uzyskiwany papierowy negatyw poddawany jest podobnej manipulacji. Kilkakrotne powtórzenie tej operacji prowadzi do zmiany tonalności obrazu, eliminacji zbędnych szczegółów, tworzenia nowych świateł. Mistrzami wtórnika byli m. in. Jan Bułhak, Edward Hartwig oraz Stefan hr. Plater-Zyberk.

Opiera się na zmniejszeniu rozpuszczalności gumy arabskiej (uczulonej dwuchromianem amonu lub potasu) pod wpływem światła. Arkusz papieru (przeklejonego-najczęściej żelatyną, odpornego na wodę, często z wyraźną, ziarnistą fakturą) pokrywa się zawiesiną kryjącego pigmentu w słabym roztworze gumy arabskiej z dodatkiem dwuchromianu amonu i ew. amoniaku. Po wysuszeniu (w ciemności lub pomarańczowym świetle) papier naświetla się stykowo przez diapozytyw lub negatyw (w zależności od koloru pigmentu i papieru). Następnie kładzie się go na powierzchni zimnej wody warstwą obrazową do dołu; po kilku minutach nie naświetlona guma arabska spływa wraz z pigmentem, odsłaniając papier. Możliwe jest - po wysuszeniu - nakładanie następnych warstw gumy z innym pigmentem i ponowne naświetlanie przez inny negatyw (konieczne jest oczywiście dokładne pasowanie obrazu) - w ten sposób mogą powstawać obrazy wielokolorowe.

Anaglif - jeden z typów rysunku lub fotografii stereoskopowej dający złudzenie trójwymiaru podczas oglądania za pomocą specjalnych,  czerwono-cyjanowych (turkusowych), okularów. Sporządzenie anaglifów polega na nałożeniu na siebie dwóch zdjęć, wykonanych z lekkim poziomym przesunięciem, odpowiadającym obrazom dla lewego i prawego oka. Zdjęcia takie można uzyskać używając szyny nakładanej na statyw, lub specjalnych aparatów fotograficznych o dwóch obiektywach. Do połączenia dwóch zdjęć stosuje się specjalistyczne oprogramowanie komputerowe. Anaglify rysunków wykorzystywane są przy geometrii przestrzennej.

Dagerotyp - unikatowa technika tworzenia obrazów fotograficznych uzyskiwanych na posrebrzanej płytce metalowej poddanej działaniu par jodu, naświetlanej i wywoływanej w oparach rtęci, następnie utrwalanej w roztworze soli kuchennej. Technikę tą udoskonalił w 1839 Louis Jacques Daguerre (stąd właśnie nazwa dagerotypia).

Technika fotograficzna została wynaleziona w roku 1850 przez Louisa Désiré Blanquart-Evrarda i stanowiła pierwszą komercyjnie dostępną metodę uzyskiwania odbitek fotograficznych z użyciem negatywu. W procesie tym wykorzystuje się biało proste - albuminę - znajdującą się w białku jaja kurzego jako czynnik mocujący chemię fotograficzną do podłoża. Proces ten był rozpowszechniony aż do końca XIX wieku.

Jedna z najstarszych technik powielania obrazu, w której negatyw kopiowany jest na warstwie światłoczułej będącej mieszaniną mieszanina cyjanożelazianu potasu i cytrynianu amonu i żelaza. Technika wynaleziona została w 1842 roku przez Sir Johna Herschella, który poszukiwał pewnej metody zapisywania skomplikowanych reguł matematycznych. Cyjantopia jest procesem negatywowo - pozytywowym umożliwijącym wykonywanie odbitek kontaktowych z negatywów o wysokim kontraście.