Zbigniew Dłubak (1921-2005) Fotograf, malarz, teoretyk, wieloletni redaktor miesięcznika "Fotografia", jedna z czołowych postaci polskiej sztuki powojennej. Jako fotograf debiutował w 1947 r. eksperymentalnymi pracami nawiązującymi do doświadczenia awangardy okresu międzywojennego. W latach 1947-49 brał aktywny udział w odradzającym się życiu artystycznym w Polsce. Działał w Klubie Młodych Artystów i Naukowców w Warszawie, gdzie w 1948 roku zadebiutował indywidualną wystawą fotograficzną (abstrakcyjne fotografie opatrzone poetyckimi tytułami). Wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. W 1950. fotografował, czasem z Ireną Jarosińską, PGR-y, wydał podręcznik o portrecie. W 1953 objął redakcję miesięcznika "Fotografia" (do 1972 roku). W 1955 współtworzył Grupę 55. W latach 50. porzucił początkowy, eksperymentalny kierunek i fotografował banalną rzeczywistość - pejzaże miejskie i podmiejskie, widoki z okien mieszkania i pracowni - w jak najprostszy sposób, unikając estetyzacji. Od schyłku lat 50. większość fotografii wykonywał we wnętrzach, głównie we własnej pracowni. Były to przedmioty i fragmenty pomieszczeń, od lat 60. również akty. Zbiór ten, p.t. Egzystencje, został częściowo użyty do fotograficznego environment Ikonosfera I, zaprezentowanego w 1967 roku w Galerii Współczesnej w Warszawie. W ciągu lat 70., zajął się badaniem relacji fotografii i rzeczywistości. Ważnym punktem odniesienia dla jego rozważań stała się zależność między znakiem i znaczącym, podjęta w pracach "Systemy-Gestykulacje" i "Systemy-Kolekcja". W 1968 roku wraz ze Zbigniewem Łagockim, zorganizował wystawę "Fotografia subiektywna" (zaprezentował tam "Ikonosferę II"), 3 lata później "Fotografów poszukujących". Lata 70. otwiera udział Dłubaka w sympozjum Wrocław 70., gdzie wraz z Andrzejem Lachowiczem i Natalią Lach-Lachowicz prezentują niemożliwe do zrealizowania urządzenie optyczne Relop. Dłubak z Lachowiczami powołują do życia Grupę i Galerię Permafo, i realizują wspólne projekty t.j "Mutanty". Współpracował z warszawskimi galeriami "Krzywe Koło", "Współczesna", "Foksal" i "Remont" oraz wrocławskimi - "Permafo" i "Seminarium-Foto-Medium-Art". W latach 1965-1975 był wykładowcą na PWSSP i PWSFTviT w Łodzi. Wraz z absolwentami i studentami powołał "Seminarium Warszawskie", działające w latach 1975-1981. Od początku lat 80., ponownie zainteresowany percepcją, asymilacją i pamiętaniem obrazów realizował, aż do końca życia fotograficzno-malarski cykl Asymetria. Od 1982 roku mieszkał w Meudon pod Paryżem.