Joel Meyerowitz debiutował na przełomie lat 50. i 60. Zaczął podróżować po Stanach Zjednoczonych dokumentując je w czerni i bieli. Pozostał aż do 2 połowy lat 70-tych. fotografem wyłącznie "miejskim" pozostając wierny dziewiętnastowiecznej metaforze ulicy jako sceny teatralnej (która pojawia się po raz pierwszy w wydanej w 1858 roku broszurze pod znamiennym tytułem - Co możemy zobaczyć na ulicach Paryża - jej autorem był dziennikarz Victor Fournel). W latach 70-tych XX wieku jako jeden z nielicznych wówczas fotografów zrezygnował z czerni-bieli. Co ciekawe, barwy na jego zdjęciach w oczywisty sposób korespondują z kolorami malarstwa hiperealistycznego i pop-artu...

 

W latach 80-tych Joel Meyerowitz decyduje się zastąpić małoobrazkowy aparat wielkoformatową kamerą (20 / 25 cm). Wybór nowego narzędzia związany jest z odejściem od fotografii ulicznej. Tym, co interesuje Meyerowitza, jest teraz światło i detal: perfekcja techniczna i możliwości kamery wielkoformatowej sprawiają, że podobnie jak słynny Jules-Etienne Marey, fotograf potrafi zarejestrować... ruch powietrza, czyli coś niemożliwego do uchwycenia przez ludzkie oko. Meyerowitz pokazuje moment, w którym technika przekracza ograniczenia naszej percepcji: fotografia to gra z niemożliwym.

 

Jest autorem kilkunastu książek. {nomultithumb}