W filmie o twórczości Andrzeja Różyckiego opowiadają historycy sztuki znawcy jego twórczości prof. Janusz Zagrodzki i Krzysztof Jurecki. Zdjęcia do filmu zrealizowano w Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi, Galerii Sztuki Sakralnej w Kielcach, Galerii87 Urzedu Miasta w Łodzi oraz Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu.

Andrzej Różycki ur. 1942 r. w Baranowiczach - artysta fotograf, filmowiec, kolekcjoner i znawca sztuki ludowej. Odznaczony medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Od 1969 roku mieszka w Łodzi. Członek ZPAF od 1966, a od 2002 członek honorowy.Swoją drogę artystyczną rozpoczynał w Toruniu. Studiował konserwację zabytków i muzealnictwo na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, od 1964 r. razem m. in. z Józefem Robakowskim, Antonim Mikołajczykiem, Czesławem Kuchtą i Jerzym Wardakiem współtworzył grupę fotograficzną Zero 61 (1961-1969). Brał udział w przełomowych dla polskiej fotografii wystawach: Fotografia subiektywna(Kraków, 1968), Kuźnia (Toruń, 1969), Fotografowie poszukujący (Warszawa, 1971). W 1969 r. rozpoczął studia na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi (ukończone w 1975). W 1970 r., wraz z Wojciechem Bruszewskim i Józefem Robakowskim zainicjował działalność Warsztatu Formy Filmowej (1970-1977), uczestniczył w jego najgłośniejszych wystąpieniach m. in. Akcja Warsztat (Muzeum Sztuki w Łodzi, 1973), Przekaz osobowości Wacława Antczaka (XII Biennale w Saõ Paulo, 1973). Do istotnych prezentacji indywidualnych Różyckiego w tamtym okresie należą: Fotografia warunkowa (Łódź, 1973), Konkluzje fotograficzne (Łódź, 1976), Reguły gry (Lublin, 1978), Analityczne rozpoznanie fotografii(Warszawa, 1979) - łączył w nich charakterystyczną dla siebie poetykę z neoawangardowym nastawieniem na badanie struktury samego języka przekazu, jego możliwości i ograniczeń. W 1979 r. wpłynął na powstanie formacji Łódź Kaliska, która obwołała go swoim patronem. W latach 80. jego twórczość ewoluowała w kierunku coraz głębszego nawiązania do sfery sacrum, poruszała wątki antropologiczne, odwoływała się do sztuki i duchowości ludowej m. in. wystawy Koszulki Panny Marii (Łódź, 1986), Moje prywatne kalwarie (Łódź, 1989), Drzewo poznania (Łódź, 1990), Raj tracony (Warszawa, 1990). Ważnymi aspektami dzieła artysty stały się stosunek do przeszłości, również przeszłości fotografii: wystawy Fotografia nostalgiczna (Łódź, 2005), W hołdzie św. pamięci fotografii analogowej (Warszawa, Łódź, 2009), Monidło - wstępna próba rehabilitacji (Lublin, 2011), oraz dyskurs z twórczością Zofii Rydet, m. in. wystawa Fotoandrzejozofia (Łódź, 2010).