Kuczyński Józef (1875 - 1952) - fotograf zawodowy w Krakowie, członek kapituły Seniorów Fotoklubu Polskiego. Był uczniem Józefa Sebalda, póżniej szlifował swój talent u mistrzów w Dreźnie, Zurichu, Marsylii i Paryżu.

Jego stryj Stefan Ludwig, profesor fizyki oraz rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego był także pionierem dagerotypii w Krakowie. Józef Kuczyński rozpoczął naukę w zakładach fotograficznych u J. Miena i J. Sebalda. W 1899 roku wyjechał do Drezna. Przez siedem lat uczył się w różnych zakładach fotograficznych Europy m.in. w Paryżu i Wiedniu, a także pracował u A. Wollenveidera w Algierze. Studiował tajniki szlachetnych technik fotograficznych. W 1907 roku otworzył zakład fotografii artystycznej w Pałacu Spiskim przy rynku w Krakowie. Wykonywano tam portrety w technikach chromianowych, a także gum, pigmentów i bromów. Zakład Kuczyńskiego cieszył się wielką popularnością wśród mieszkańców Krakowa, w tym przede wszystkim wśród artystów. W luksusowym wnętrzu ozdobionym fryzem i z zaprojektowanymi przez Tadeusza Stryjeńskiego meblami zbierała się młodopolska bohema. Wśród artystów bywali tam m.in. Jacek Malczewski, Jan Szczepkowski, Xawery Dunikowski. Ze wszystkim w/w artystami Kuczyński był zaprzyjaźniony, fotografował ich, a oni portretowali jego. Portret Kuczyńskiego namalował Malczewski.

Wzajemne przenikanie się sztuk w okresie Młodej Polski oddziaływało także na Józefa Kuczyńskiego, który walczył o uznanie fotografii jako dziedziny artystycznej.

Fotografie Józefa Kuczyńskiego charakteryzują się przemyślaną kompozycją oraz malarskimi efektami światłocienia. Portrety są także wnikliwym studium psychologicznym fotografowanych osób.

Uznanie dla twórczości fotograficznej zaowocowało w dwudziestoleciu międzywojennym licznymi wystawami józefa Kuczyńskiego m.in. w Genewie i Zurichu (1921), w Poznaniu (1923), Nowym Jorku (1931). W 1930 odbyła się w Warszawie XX Wystawa Polskiego Towarzystwa Miłośników Fotografii potraktowana jako wystawa indywidualna jego twórczości. {nomultithumb}