Kielecka Szkoła Krajobrazu to szeroka koncepcja artystyczna w fotografii pejzażowej która została wyznaczona przez świętokrzyskich fotografów. To nowe proste spojrzenie na krajobraz, fotografowie w swoich pracach dostrzegali i dokumentowali linie oraz struktury matematyczno-geometryczne charakterystyczne dla kielecczyzny oraz województwa świętokrzyskiego krajobrazu. Jest to idea tworzenia wszechstronnej dokumentacji naszego najbliższego otoczenia.
Kielecką Szkołę Krajobrazu (określenia jako pierwszy użył Jan Sunderland podczas Pierwszego Biennale Krajobrazu Polskiego w Warszawie w 1963 roku.) tworzyli członkowie Świętokrzyskiego Towarzystwa Fotograficznego, jako oryginalny i rozpoznawalny styl w fotografowaniu pejzaży - kierunek artystyczny utrwalający obraz regionu. Na ogół jest to fotografia czarno-biała. Cechy charakterystyczne to brak nieba, szerokie spojrzenie na krajobraz, perspektywa i panorama, rejestracja pionów i poziomów, geometryzacja zagonów, miedz i pól. Często krajobrazy przedstawione są z lotu ptaka. Grupę tworzyli - Paweł Pierściński, Janusz Buczkowski, Jerzy Kamoda, Tadeusz Jakubik, Jan Spałwan i Wacław Cisłowski. Do tej grupy dołączyli inni znakomici mistrzowie fotografii, m.in. Franciszek Gładysz, Romuald Janion, Stanisław Lipka, Adam Karczewski, Andrzej Pęczalski, Jerzy Piątek.
Najbardziej intensywnym okresem pracy kieleckich pejzażystów skupionych wokół Kieleckiej Szkoły Krajobrazu przypada na okres 1962-1968 gdy funkcjonowała tak zwana Grupa Robocza przy ŚTF oraz lata 70-tych XX wieku która postawiła sobie „dokumentowanie cech charakterystycznych polskiego krajobrazu rolniczego”. Zrzeszeni w niej twórcy programowo poszukiwali występujących w kieleckim pejzażu motywów geometrycznych, struktur matematycznych, zmienności kształtów i rytmów, zderzeń chaosu i ładu oraz form, w których przejawiała się atrakcyjna wizualnie fantazja natury i człowieka. Powstały wówczas ważne projekty artystyczne, wypracowano kanon fotografowania krajobrazu oraz wykrystalizowały się postawy twórcze. Bardzo duży wkład w kształtowanie nowego zjawiska w fotografii artystycznej wniósł Janusz Buczkowski, Wacław Cisłowski, Tadeusz Jakubik, Jerzy Kamoda, Paweł Pierściński, Jan Spałwan. Uczestniczyli w działaniach artystycznych Kieleckiej Szkoły Krajobrazu w kraju i za granicą. To 146 wystaw w latach 1975-1988. W okresie ponad pięćdziesięciu lat pracy artyści przyczynili się do znacznego zainteresowania tematem pejzażu fotograficznego.
Do estetyki Kieleckiej Szkoły Krajobrazu sięgali również inni twórcy kieleccy oraz wielu polskich fotografów pejzażystów.
Dorobek twórczy członków Kieleckiej Szkoły Krajobrazu zaprezentowano w albumie pt. "Kieleckie krajobrazy" wydanym w 1983 roku, albumie Pawła Pierścińskiego pt. "Kielecka Szkoła Krajobrazu" wydanego w 2002 roku czy albumie Jerzego Piątka "Ostatni taki pejzaż" z 2012 roku . W 1985 roku powstał również film dokumentalny pt. "Kielecka szkoła krajobrazu" - według scenariusza i reżyseri Józefa Gębskiego.
Podobne artykuły: