Ignacy Płażewski (1899 – 1977) - Fotografik. dziennikarz, propagator czytelnictwa, fotografik i historyk fotografii, działacz i promotor kultury, organizator ruchu fotograficznego w Łodzi powojennej. Członek tajnego harcerstwa. Uczestnik walk 1918-20. Absolwent Szkoły Nauk Politycznych w Warszawie. Wydawca Biblioteki Domu Polskiego najtańszej polskiej książki w prenumeracie. Naczelnik wydziału Państwowego Wydawnictwa Książek we Lwowie. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury. W czasie wojny pozbawiony zawodu wydawcy zajął się profesjonalnie fotografią. W 1944 mianowany szefem Wojskowego Instytutu Naukowo Wydawniczego, w 1950 w stopniu pułkownika zostaje wyrzucony z wojska a, następnie aresztowany.
Już w pierwszych latach po wojnie, po powrocie do rodzinnej Łodzi, zorganizował w mieście oddział Polskiego Towarzystwa Fotograficznego i został jego pierwszym prezesem. Przyjęty do Związku Polskich Artystów Fotografików kierował jakiś czas Łódzką Delegaturą ZPAF. W tym czasie skupił wokół siebie grono amatorów, których zachęcał do podnoszenia kwalifikacji i poziomu artystycznego, przygotowując ich niejako do ubiegania się o członkostwo ZPAF. Funkcję prezesa tego Okręgu sprawował w latach 1952 - 1970. Uczestniczył w licznych salonach fotograficznych. Miał cztery pośmiertne indywidualne wystawy.
W swej twórczości fotograficznej był Płażewski pewnego rodzaju romantykiem. Zdjęcia robił sercem i z dużym zaangażowaniem emocjonalnym. Nie ma w nich żadnej spekulacji i udziwnień, są czytelne i klarowne. Fotografie te świadczą o trafności spostrzeżeń artysty, wnikliwej obserwacji ludzi, wydarzeń i otaczającego świata. Jego zdjęcia to ilustracje „z życia wzięte” – prawdziwe i obiektywne.
Ignacy Płażewski wiele lat swojego życia poświęcił badaniu historii fotografii, a w szczególności fotografii polskiej. Analiza teorii być może przyczyniła się do tego, że stał się Płażewski wyśmienitym artystą fotografikiem, umiejętnie wykorzystującym nabytą wiedzę w praktyce. Opierając się na długo gromadzonej bibliotece fotograficznej ostanie lata poświęcił pisaniu książki "Dzieje fotografii polskiej" by jak mówił ”.. żadna więcej dyscyplina sztuki nie pozostała bez spisanej historii”.
