Benedykt Jerzy Dorys (1901-1990) urodził się w Kaliszu. Uważany jest za jednego z najważniejszych fotografików polskich. Fotografią zainteresował się w 1914 roku, kiedy to samodzielnie skonstruował swój pierwszy aparat. W latach 1925-1929 należał do Polskiego Towarzystwa Miłośników Fotografii, a od 1927 roku zaczął wystawiać swe prace na wystawach zbiorowych.W 1929 roku otworzył Atelier Fotografii Artystycznej w w Warszawie, w którym portretował najpopularniejsze postacie stolicy. Był członkiem założycielem ZPAF. Otrzymał w 1968 roku tytuł Honoraire Excellence w prestiżowej Międzynarodowej Federacji Sztuki Fotograficznej (FIAP). Był działaczem Warszawskiego Towarzystwa Fotograficznego oraz Sekcji Fotograficznej ZAIKS. Po II Wojnie Światowej, w 1946 roku otworzył zakład fotograficzny przy Nowym Świecie 29 w Warszawie, gdzie odwiedzały wybitne osobistości tamtych czasów, ludzie nauki, sztuki, a także przedsiębiorcy i politycy. Tworzył także zdjęcia reklamowe, śmiałe akty, pokazywał modę, architekturę, pejzaże oraz eksperymentował z abstrakcją. W swoich artystycznych fotografiach stosował technikę wielobarwnych przetłoków. Jego unikatowy cykl zdjęć "Kazimierz na Wisłą" uznawany jest za pierwszy polski reportaż fotograficzny. Był laureatem wielu nagród Ministra Kultury w 1960, 1973 oraz w 1975 roku, otrzymał Złoty Medal ZPAF w 50 rocznicę pracy twórczej w 1974 roku. Fotografie artysty znajdują się m.in. w Bibliotece Narodowej, Muzeum Narodowym we Wrocławiu oraz w Muzeum Sztuki w Łodzi. Prezentował swoje prace na wystawach indywidualnych oraz zbiorowych w kraju oraz za granicą.