Fotograf w rozmowie opowiada o początkach swojej działalności fotograficznej, o roli Tadeusza Maciejki, Alfreda Ligockiego i Urszuli Czartoryskiej. Wspomina o przyjaźni z Zofią Rydet i Zdzisławem Beksińskim. Przedstawił aspekty dokumentacji rzeczywistości oraz fotografii subiektywnej, fotografii pamięci, podkreśla również wagę społecznego zaangażowania sztuki w poznawaniu i zagłebianiu tajników sztuki fotograficznej.

Film można zobaczyć na stronie internetowej Naukowego Archiwum Audiowizualnego w Paryżu.

Jerzy Lewczyński (1924-2014) był jednym z najważniejszych polskich twórców polskiej fotografii. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików (ZPAF) od 1956 roku, związany ze ZPAF w Katowicach od 1975 roku. Członek Polskiego Towarzystwa Fotograficznego – Odddział Gliwicki (GTF). Od 1988 do 1993 był wykładowcą Wyższego Studium Fotografii ZPAF w Warszawie. Zajmuje się także historią fotografii i krytyką oraz publicystyką związaną z fotografią. W 1999 roku opublikował Antologię fotografii polskiej 1839-1989 (Bielsko-Biała, 1999), która jest pierwszą tego typu publikacją w Polsce. Współtworzył nieformalną grupę „Antyfotografia” (1957-1959) wraz ze Zdzisławem Beksińskim i Bronisławem Schlabsem. Na wystawie Pokaz zamknięty znanej również pod nazwą: Antyfotografia pokazał prace, które w swojej tematyce zrywały z estetycznymi kanonami fotografii i nawiązywały do neorealizmu włoskiego, a także odwoływały się do wspomnień z II wojny światowej. Lewczyński stworzył teoretyczną i artystyczną koncepcję "archeologii fotografii", którą zdefiniował jako potrzebę ”odkrywania, badania i komentowania zdarzeń, faktów, sytuacji dziejących się w tzw. przeszłości fotograficznej”. Lewczyński jest czynnym propagatorem sztuki fotograficznej w Polsce. Jest pomysłodawcą wraz z Karoliną Lewandowską nowo powstałej Fundacji Archeologia Fotografii, która postawiła sobie za cel stworzenie i udostępnianie on-line archiwów polskich artystów fotografików.