Nietypowa taśma Pathé Baby z perforacją w środku, zdigitalizowana i zmontowana z inicjatywy Fundacji Archeologia Fotografii, odkrywa fenomenalne i unikalne na polską skalę zdjęcia z prywatnego życia Chomętowskiej, z Porochońska - miejsca jej urodzenia, z Królikarni, Wenecji i Tunezji.
Jest to wyjątkowy 28-minutowy montaż wg koncepcji Karoliny Puchały-Rojek z komentarzem literackim Mikołaja Łozińskiego i muzyką Kapeli ze Wsi Warszawa. Materiał ten, podobnie jak sam fakt kręcenia filmów przez Chomętowską, pozostawał nieznany, choć ta najciekawsza polska fotografka pierwszej połowy XX wieku na wystawie w Poznaniu w 1929 roku debiutowała nie pokazem zdjęć, a właśnie filmem.
Digitalizacja filmu została dofinansowana przez Narodowy Instytut Audiowizualny w ramach programu "Dziedzictwo Cyfrowe".
Produkcja filmu: Fundacja Archeologia Fotografii, 2012, 28 minut
Tekst literacki: Mikołaj Łoziński, czyta: Julia Staniszewska
Koncepcja: Karolina Puchała-Rojek
Montaż: Marek Wlezień, oprawa dźwiękowa: Joanna Fidos
Muzyka: Kapela ze wsi Warszawa
Konserwacja taśmy i nadzór nad digitalizacją: Monika Supruniuk
Edycja cyfrowa obrazu: Stanisław Jarmoła, Piotr Hyłwa
Digitalizacja: Telewizja Polska SA, Ośrodek Dokumentacji i Zbiorów Programowych
Wersje językowe: polski.
Zofia Chomętowska, z domu Drucka-Lubecka (ur. 8 grudnia 1902 roku w Porochońsku na Polesiu, zm. 20 maja 1991 roku w Buenos Aires) – jedna z najważniejszych i najbardziej aktywnych fotografek dwudziestolecia międzywojennego, należała do czołówki polskich twórców wykorzystujących aparat małoobrazkowy. Malownicze pejzaże rodzinnego Polesia oraz jego mieszkańcy stali się pierwszą inspiracją dla jej zdjęć, wykonywanych początkowo skrzynkowym Kodakiem, a od 1928 roku - samodzielnie kupioną Leicą. Fotografowała rodzinę, myśliwych, rybaków, kobiety robiące pranie w jeziorze – tworząc realistyczne, bliskie życia portrety. Debiutowała na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu w 1929 roku, najprawdopodobniej filmem. We wrześniu 1931 roku otrzymała nagrodę w konkursie Kodaka, co zaowocowało publikacją jej zdjęć w czasopismach specjalistycznych i uczestnictwo w wystawach. Z biegiem lat coraz więcej czasu spędzała w Warszawie, gdzie w połowie lat trzydziestych zamieszkała na stałe. Zmieniła się tematyka jej fotografii: zaczęła w nich dominować architektura stolicy. W 1937 roku otworzyła własne studio fotograficzne, wykonywała fotografię reklamową, przez rok była redaktorką artystyczną miesięcznika Kobiety w Pracy (1938). W 1936 roku, w anonimowym konkursie na stanowisko fotografa w Ministerstwie Komunikacji, wygrała pierwszą nagrodę. Związama ze środowiskiem piktorialistów, brała udział licznych wystawach zbiorowych i indywidualnych; należała do Fotoklubu Polski, sprawowała też funkcję wiceprezeski w Polskim Towarzystwie Fotograficznym. Wykonywała również wiele zdjęć leżących poza tą stylistyką, będących prostą rejestracją rzeczywistości. Przykładem jej zainteresowania fotografią dokumentalną był cykl stworzony na zlecenie prezydenta Warszawy, Stefana Starzyńskiego. Po wojnie, na wystawie Warszawa oskarża z 1945 roku pokazywała zdjęcia zrujnowanej stolicy i powracających do niej ludzi. W 1947 roku wyjechała z tą ekspozycją do Londynu, skąd, ściągnąwszy z kraju córkę Gabriellę i syna Piotra, wyemigrowała do Argentyny, gdzie mieszkała do końca życia.