Zbigniew Dłubak urodził się w 1921 r. w Radomsku, zmarł w 2005 w Warszawie. Współtworzył Grupę 55. Redagował miesięcznik „Fotografia” (1953-1972), był pedagogiem w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej oraz w PWSSP w Łodzi (1966-1975). Członek ZPAP i ZPAF. Od 1982 mieszka we Francji. Zajmuje się też fotografią. Od początku swojej pracy twórczej równolegle uprawia malarstwo i fotografię. Malarstwo ograniczam do najprostszych środków. Staram się wydobyć działanie obrazu możliwie najsilniejsze, choć wymaga to intensywnego współdziałania widza, jego koncentracji, nierzadko o charakterze medytacyjnym. Fotografia działa zupełnie inaczej. Jest związana z faktami i z nich bierze widoki. Oddzielam więc formalnie od siebie te dwie dziedziny: malarstwo i fotografię. Ukierunkowuję jednak obie na główny problem interesujący mnie nie tylko w sztuce, na asymetrię świata, w znaczeniu najszerszym i najbardziej różnorodnym. Asymetria świata ? Jestem przekonany, i pokazuję to w swoich pracach, że wszystko, co na świecie istnieje, wszystkie przedmioty, fakty, byty są niepowtarzalne, każda rzecz jest indywidualnym bytem. „Asymetryczność świata”. Jerzy Wójcik, Rzeczpospolita, 8.04.92 r. Na początku tworzył abstrakcyjne fotogramy. W latach 50. powstały zdjęcia dokumentujące ludzi i otoczenie. Natomiast cykl obrazów figuratywnych „Wojna” (1956-57) były jego artystyczną wizją zagłady nuklearnej. Problemy przestrzeni, koloru, efektów wizualnych zawarł w seriach „Amonity”, „Antropolity”, „Movens” o gładkich powierzchniach, ożywionych pasami poprzecieranej, miejscami grubo nałożonej farby. W cyklu „System” nie widać już takich różnic fakturalnych, obraz staje się układem dwubarwnych płaszczyzn, dzielących go na połowy. W swoim ascetycznym malarstwie koncentruje się na badaniu rozszczepiającego się widma świetlnego, zestawianiu ze sobą prostych form i układów płaszczyzn o zbliżonych barwach. Jego wyrafinowane kolorystycznie prace powstały w wyniku rozważań nad znaczeniem formy, energii malarstwa, sposobu istnienia sztuki w ogóle. W fotografii bardziej skupia się na odkrywaniu indywidualnych cech obiektów, analizowaniu otoczenia oraz relacji między sztuką utrwalania tego co widzialne, a rzeczywistością. Rejestruje twarze, drzewa, fragmenty tkanin i kobiecego ciała. Dla Dłubaka, to co istotne w dziele sztuki nie jest zawarte w nim samym, lecz powstaje w kontakcie z odbiorcą. Ów akt odbioru jest istotą sztuki. Dłubak jest również autorem jednego z pierwszych environments. Na czarnych ścianach poprzyszpilał zdjęcia fragmentów kobiecego ciała wraz z fotografiami szuflad, kątów pokoju, kaloryferów. Ten minilabirynt wyznaczył nowe standardy wystawiennicze. Kama Zboralska. Przewodnik po galeriach sztuki 2006. Sztuka inwestowania w Sztukę. Rosner & Wspólnicy 2005.

Przewodnik po sztuce - to cykl krótkich audycji edukacyjnych, w których artysta Zbigniew Libera przedstawia historię sztuki XX wieku. Opowieść Libery ilustrowana jest dziełami ze zbiorów Muzeum Sztuki w Łodzi. Każdy odcinek poświęcony jest ważnemu artyście, zjawisku artystycznemu bądź szczególnie wybitnemu dziełu sztuki. Program ma formułę autorskiego felietonu, który łączy wiedzę o charakterze encyklopedycznym z ciekawostkami i osobistymi spostrzeżeniami prowadzącego.

Producent: Narodowy Instytut Audiowizualny, Telewizja Polska S.A., Zachęta - Narodowa Galeria Sztuki, Muzeum Sztuki w Łodzi.

Wersja językowa: wersja polska.