Wystawa inauguruje wieloletni projekt Fundacji Archeologia Fotografii p.t. Żywe Archiwa, którego celem jest wpisywanie historycznej fotografii w szerszy kontekst sztuki i kultury, poprzez reinterpretacje i nowe odczytania dokonywane przez artystów współczesnych.

Punktem wyjścia do wystawy jest album Zofii Rydet p.t. Mały człowiek, zawierający kanoniczny już dzisiaj cykl fotografii dzieci, w opracowaniu graficznym Wojciecha Zamecznika. W galerii Asymetria będzie można oglądać 30 prac z tego albumu. Wybór dokonany i zaaranżowany przez Julię Staniszewską jest zestawiony z jej inscenizowaną fotografią wykonaną w klinice leczenia bezpłodności. Fotografia ta nadaje pracom Rydet nowy, wyrazisty kontekst.

Wystawa inauguruje wieloletni projekt Fundacji Archeologia Fotografii p.t. Żywe Archiwa, którego celem jest wpisywanie historycznej fotografii w szerszy kontekst sztuki i kultury, poprzez reinterpretacje i nowe odczytania dokonywane przez artystów współczesnych.

Zofia Rydet - (1911 – 1997) Osobista i wielowymiarowa twórczość Zofii Rydet zaliczana jest do kanonu zarówno polskiej, jak i światowej historii fotografii. Już od momentu późnego debiutu — a sztuce w pełni poświęciła się dopiero po latach pracy w handlu — dała się poznać jako autorka znacznie wyprzedzająca panujące w Polsce tendencje. Pierwszym dużym cyklem, zaprezentowanym na indywidualnej wystawie była seria obrazująca dzieci, p.t. Mały człowiek wpisująca się w nurt inspirowany steichenowską Rodziną człowieczą (Gliwice, 1961 r.). Cykl ten przyniósł autorce ogromny sukces i do dziś pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych w polskiej fotografii.

Pod koniec lat 60. fotografka zwróciła się ku metodzie fotomontażu. Ta technika pracy stała się jej bardzo bliska i Rydet tworzyła w niej do końca życia. Początkowo zestawiała fragmenty ludzkiego ciała ze starymi domami, wycinkami architektury i pejzażu. Z czasem coraz bardziej rozbudowała swoje kompozycje, kreując często odrealnione i bardzo osobiste wizje. Tak powstał oddzielny projekt Świat uczuć i wyobraźni, ułożony z 15 odrębnych części. Został on opublikowany w formie albumu w 1979 roku. Jedną z ciekawszych opowieści pt. Sentymentalna Ballada fotografka osnuła wokół banalnej historii wspólnego życia kobiety i mężczyzny, których emocje ukrywają wizerunki-maski — identyczne na każdym zdjęciu z cyklu.

Równolegle Rydet zajmowała się czystą fotografią, tworząc swój najważniejszy cykl: Zapis socjologiczny. Początki tej ogromnej serii, obejmującej tysiące negatywów, datowane są na rok 1978. Wówczas autorka zaczęła systematycznie dokumentować ludzi we wnętrzach starych chat. Układ kadru był zawsze podobny: przedstawiał gospodarza domu, siedzącego frontalnie na tle „najważniejszej” ściany, z rękoma ułożonymi na kolanach, a fotografię wykonywano szerokokątnym obiektywem. Cykl, pokazany po raz pierwszy w Gorzowie w 1979 roku, na tle konceptualnych prac znanych fotografów okazał się sensacją. Z czasem rozrósł się w odrębne podcykle –  fotografii ginących zawodów czy kobiet stojących na progach domów. Konsekwencja, systematyczność i wyjątkowe wyczucie tematu sytuują ten projekt w awangardzie światowej fotografii.

Od momentu debiutu Zofia Rydet w całości podporządkowała swoje życie pasji fotografowania. Brała udział w setkach wystaw zbiorowych, również poza granicami Polski. Odznaczona została wieloma wyróżnieniami i nagrodami, jej fotografie znajdują się w polskich i zagranicznych kolekcjach sztuki.

Julia Staniszewska - (ur. 1978)  Artystka wizualna, ma na swoim koncie wiele ciekawych projektów artystycznych, które z powodzeniem pokazywała w znaczących galeriach w Polsce i za granicą. Posługując się fotografią dokumentalną, artystka potrafi budować poetykę codzienności. Interesuje ją analiza tkanki urbanistycznej, otoczenia mieszkańców miast, życie ludzi w blokach. W swoich ostatnich pracach oswaja tematy trudne, często związane z doświadczeniem własnym i swoich bliskich. Wykorzystuje różne media – przede wszystkim fotografię, także instalację i rzeźbę.  

Absolwentka wydziału multimediów w Ecole Nationale Supérieure des beaux-arts w Paryżu. We Francji związała się z kolektywem artystów „des territories“, z którym współpracowała w latach 2001-2005. Od 2005 roku mieszka i pracuje w Warszawie. Brała udział w wielu wystawach w Polsce i za granicą: m.in. w Luwrze: A côté rêve un sphinx accroupi w 2004, w Paryżu, w PROGR: A place I know well  w 2008, w Bernie,  w Zachęcie: Dokumentalistki w 2008 r, w Warszawie, w Teatrze Nowym: Nieodkryte/Niewypowiedziane w 2009 r. i w X Apartments w 2010 r. (współpraca z Marysią Stokłosą) w Warszawie, w CSW: Betonowe Dziedzictwo, Od Le Corbusiera do blokersów w 2007 r. w Warszawie.  

Od 2007 współautorka i kuratorka (z Agnieszką Sural) galerii Witryna przy pl. Konstytucji w Warszawie. Dwukrotna stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.