Książka "Poetic Rebel" to pierwsza międzynarodowa monografia poświęcona Edwardowi Hartwigowi, wielkiemu polskiemu mistrzowi fotografii artystycznej, która została wydana w 2011 roku, przez niemieckie wydawnictwo Moonblinx Publishing.

Hartwig bardziej niż realistą był kimś w rodzaju majsterkowicza i marzyciela, który efektami swej pracy często sam bywał zaskoczony. Szczególnie oryginalne i charakterystyczne było dla niego to, czego przed nim nie stosował żaden inny fotograf. Gmatwanina delikatnych linii w jego fotografiach wciąż pojawiają się na nowo w różnych wariantach. Raz jest to plątanina linii umiejscowiona tylko w pewnych określonych punktach obrazu, innym razem coś, co decyduje o całej kompozycji obrazu. W tym celu wykorzystywał Hartwig wełnę i włosy, które najpierw fotografował, a potem w formie pozytywu razem z innymi motywami wielokrotnie naświetlał.

Mimo, że w Polsce jego sława ciągle się utrzymuje, wydaje się, że za granicą w minionych latach popadł w zapomnienie. Prowadząc przez ponad siedem dekad aktywną działalność twórczą, Hartwig współtworzył polską fotografię i wywierał decydujący wpływ na jej rozwój. Uważany jest za jednego z jej najważniejszych przedstawicieli. Jego dzieła były pokazywane na autorskich wystawach w Warszawie, Nowym Jorku, Chicago, Londynie i Paryżu. Ponadto brał udział w wielu wystawach zbiorowych, między innymi w obu wielkich przeglądach prac współczesnych polskich fotografików "Fotografia subiektywna" (1968) i "Fotografowie poszukujący" (1971) roku. Miały one fundamentalne znaczenie dla rozwoju polskiej fotografii i pokazały potencjał niezależnej fotografii w Polsce.Szczególnie ostatnia wystawa pokazała nowe możliwości ekspresji artystycznej wyrażanej za pomocą instalacji, obiektów fotograficznych czy sekwencji i została z uznaniem przyjęta w wielu krajach europejskich, Stanach Zjednoczonych i Japonii. (...)

Jego poszukiwania formy odzwierciedlają zmieniające się sposoby prezentacji własnych fotografii. Hartwig nie widział ideału w ograniczeniu formalnym czy tematycznym sztuki. Ciągle i bez wahania rzucał się w każdą artystyczną przygodę, zawsze pełen typowej dla niego ciekawości, nie uznając granic. W rezultacie jego fotografie przedstawiają twórcze poszukiwanie własnej tożsamości w obszarze między tradycją i nowoczesnością. (...)

Anna Nowak

Poetic Rebel

• Fotografia: Edward Hartwig
• Teksty: Ashley Givens, Anna Nowak, Rosa Paola Picariello
• Redakcja: Sebastian Gaiser, Karoline Von Roques
• Projekt: Michał Daniel Żak
• Tłumaczenie niemiecki / angielski: Walter Fuhrmann
• Tłumaczenie polski / niemiecki: Artur Jasiński
• Wydawca: Moonblinx Publishing
• Rok wydania: 2011
• ISBN: 978-3-941614-06-2
• Ilość stron: 120
• Wymiary: 245x340mm
• Oprawa: twarda
• Język: niemiecki, polski, angielski
• Wydanie: pierwsze

Edward Hartwig (1909-2003). W czasie rewolucji październikowej wraz z rodzicami wyjechał z Rosji i trafił do Lublina. W Lublinie ukończył szkołę powszechną i Gimnazjum im. Stanisława Staszica, uczęszczał też do prywatnej szkoły malarstwa Henryka Wiercińskiego. Jako uczeń odgrywał niewielkie role w Teatrze Miejskim w Lublinie. Edward Hartwig już w dzieciństwie miał pierwszy kontakt z fotografią - pomagał ojcu, Ludwikowi Hartwigowi, w zakładzie fotograficznym. Pierwsze samodzielne zdjęcia Lublina wykonał około 1920 roku za namową, albo raczej na polecenie ojca, który wręczył mu aparat fotograficzny 9x12 cm ze statywem, trzy kasety i kazał zrobić zdjęcia na Starym Mieście. Później świadomie zaczął zajmować się fotografią. Na początku lat 30. XX wieku przejął po ojcu pracownię ulicy Narutowicza 19 i wraz z żoną Heleną (1910-1998) – aktywną fotograficzką, członkinią ZPAF – prowadził własny zakład fotograficzny. Zaczął publikować i uczestniczył w wielu wystawach krajowych. W 1930 roku miał w Lublinie pierwszą indywidualną wystawę. Do 1939 roku wziął udział w kilku wystawach zbiorowych, między innymi w I Polskiej Wystawie Fotografii Ojczystej. W latach 1935-1937 odbył studia w Wiedniu w Instytucie Graficznym, w pracowni prof. Rudolfa Kopitza i Hansa Daimlera, gdzie zetknął się z dorobkiem światowej fotografii. W czasie wojny Edward Hartwig mieszkał w Lublinie. Od 1944 do 1947 roku przebywał w obozie pracy NKWD w Borowiczach. Po wojnie przeprowadził się do Warszawy, w której mieszkał do końca życia. Praktyka Edwarda Hartwiga była zaprzeczeniem tego, co potocznie myślimy o fotografowaniu - równie istotny (może nawet ważniejszy od samego gestu robienia zdjęcia) był proces późniejszej pracy, który fotograf przed nami odsłania. Hartwig w sposób nowatorski rzucał wyzwanie przyzwyczajeniom, które mamy podczas oglądania zdjęć. Próbował wyjść poza schematyczne fotografowanie, polegające na rzekomym odwzorowywaniu wizualnej rzeczywistości. Na swoich zdjęciach budował autonomiczne światy, posługując się wybranym medium z wielką precyzją i świadomością materii fotograficznej. Hartwig patrzył na zdjęcia, jak na niezależne od niczego byty plastyczne. Zachęcał do tego, by nie oglądać ich jak pojedynczych odbitek, ale budować z nich większe kompozycje. Wszystko to składało się na koncepcję fotografiki, która przez dekady była osią jego twórczości.

Podobne artykuły: