Kilkadziesiąt dojmująco szczerych, reporterskich portretów największych osobowości polskiego teatru i filmu. Część osób sportretowanych już odeszła, jak Gustaw Holoubek, Wieńczysław Gliński, Zbigniew Zapasiewicz, Hanka Bielicka...

 

Ludzie ze sceny bez sceny – ich życiowej podstawy czy podstawowego życia. Odarci ze sceny, ale nie odarci z życia. Mniej lub bardziej dogasający, ale do końca emanujący ogromną indywidualnością – tą, którą w młodej generacji aktorów zabiła komercja. Z twarzy i gestów starych aktorów można czytać historię ich przeżyć, doznań, ciężkiej pracy nad warsztatem, nad duchowością, nad doskonałością przekazu i kontaktu z widzem. Narzuca się myśl, że to są aktorzy prawdziwi. Choćby z racji swoich dokonań zasługują na pamięć.

 

 

Przy masowym braku akceptacji dla ludzi starych, oni stanowią zadziwiający, masowy wyjątek: są społecznie akceptowani. To triumf ich „pieśni na wyjście”. Witold Krassowski triumfuje nie mniej – na wejściu. Wchodząc w ich schyłek łapie największych mistrzów gestu i mimiki, gdy wychodzą z roli. Gdy są sobą. Tylko. Albo aż.

Witold Krassowski - ur. 1956. Od 30 lat zajmuje się reportażem i fotografią społeczną. Laureat i juror World Press Photo. Publikował m.in. w Liberation, Time, Der Spiegel, Stern, Focus, New York Times, The Observer, The Independent Magazine, Reportage, New Yorker, Forbes, Fortune. Pracę fotografa zaczął w tygodnikach „Ład” i „Przegląd Katolicki” (1981-86), od 1988 r. Był współpracownikiem The Independent Magazine w Londynie, związanym także z tamtejszą agencją Network Photographers. W 1999 r. zasiadał w jury World Press Photo, w 2006 był wykładowcą World Press Photo Masterclass. W 2007 r. wykładał w Bangladeszu (szkoła Pahsala, Dhaka), obecnie uczy studentów w warszawskiej ASP na Wydziale Sztuki Mediów. Jego zdjęcia ukazały się w albumach „Visages de l’Est” (Paris, Nathan Images, 1999) i „Powidoki z Polski” (Warszawa, EKPictures, 2009). {nomultithumb}