Wystawa składa się z ponad stu portretów i autoportretów z lat 1910-1938, wybranych pod kątem wyrazistości psychologicznej. Scenariusz wystawy akcentuje te działania artysty, które dotyczą gry z tożsamością i wizerunkiem. Witkacy uważnie analizował wszelkie przejawy ekspresji ludzkiej, rejestrując je za pomocą aparatu fotograficznego. Sam siebie nazywał „psychologicznym portrecistą”.

Autoportrety Witkacego zestawione z portretami eksponują ciekawą sprzeczność. Portrety są tajemnicze, milczące, niezwykle powściągliwe, dyskretne. Natomiast autoportrety – często autoperformance przed obiektywem – porażają ekshibicjonizmem i demonizmem. W ramach autoportretów zaprezentowane zostaną także inscenizowane ujęcia grupowe. Miny i pozy, odgrywanie ról, przebieranie interesowały Witkacego w kontekście dynamicznych i gwałtownych przeobrażeń psychofizycznych, które można uchwycić dzięki fotografii.

Witkacy potrafił bardzo precyzyjnie wykorzystywać potencjał fotografii. Zdjęcia artysty nie mają charakteru dokumentalnego, ale są częścią jego kreacji twórczej i refleksji o relacjach międzyludzkich. Eksperymenty antropologiczne, jakich przy użyciu fotografii dokonywał Witkacy na sobie i innych, nadal są niezwykle interesujące pod względem artystycznym, a ich pionierskość uzasadnia szerokie uaktualnienie tego zjawiska.

Wystawie towarzyszy publikacja albumowa zawierająca ponad 200 ilustracji, w tym reprodukcje wszystkich fotografii z wystawy, szeroki wybór korespondencji Witkacego oraz zbiór tekstów artystyczno-psychologiczno-psychiatrycznych: właściciela kolekcji fotografii (Stefana Okołowicza), teoretyka literatury (Michała Pawła Markowskiego), psychiatrów (Bogusława Habrata, Tadeusza Nasierowskiego), teoretyków sztuki (Marii Anny Potockiej, Anny Żakiewicz). Jest to wydanie albumowe z osobnymi wersjami językowymi: polską, angielską.

Kuratorzy: Maria Anna Potocka, Stefan Okołowicz