Autor na temat swoich prac mówi tak: Patrząc na moją babcię uświadomiłem sobie, że wraz z nią i jej pokoleniem odchodzi pewna epoka: budowany przez dwadzieścia wieków system wartości, postawa wobec życia i świata. Wraz z ludźmi odchodzi również otaczająca ich sceneria. Kolejne budynki, fabryki, całe kwartały znikają na skutek inwestycji unijnych i ogromnego popytu na przestrzeń, szczególnie tę w miastach. Strasznie dużo się buduje, a to oznacza wzmożone niszczenie starych zabudowań. W Gdańsku stara Jednostka Wojskowa, Ołowianka, Stocznia umierają jednocześnie z pokoleniem ludzi, którzy w ich otoczeniu żyli i byli z tymi miejscami związani. Nowe realia są zupełnie inne, a ogromna ich część pozostaje w wirtualnym świecie Internetu. W naszym życiu coraz więcej jest nieistniejących w rzeczywistości miejsc, rzeczy, postaci. Dlatego pomyślałem, że warto sfotografować ginące resztki starego świata. Miejsca i poszczególne osoby.