Max Glauer - urodził 11 sierpnia 1867 roku we Wrocławiu. Niemiecki i śląski artysta fotografik. Pochodził z protestanckiej rodziny Glauerów, osiadłej we Wrocławiu. Dzieciństwo spędził w Pokoju. Uczył się w Królewskiej Szkole Sztuki we Wrocławiu. W 1893 roku przeprowadził się do Opola, gdzie przy ówczesnej Krakauer Strasse założył zakład fotograficzny.
{nomultithumb}Dość szybko doceniono jego ogromny talent, o czym świadczyć mogą liczne nagrody i wyróżnienia zdobywane na międzynarodowych wystawach fotografii, a także fakt, iż w 1912 roku otrzymał tytuł nadwornego fotografa księcia Wirtembergii.
W trakcie wieloletniej kariery Glauer wykonywał różnorodne zdjęcia. Kunszt osiągnął w fotografii portretowej. Fotografował nie tylko osobistości Opola (m. in. Rudolfa von Bittera, prezydenta rejencji opolskiej, Gustawa Rabbe, honorowego dyrektora straży pożarnej w Opolu i właściciela drukarni, Alfreda Nowińskiego opolskiego literata) czy Niemiec (m.in. cesarza Wilhelma II, prezydenta Paula von Hindenburga, pisarza Gerharda Hauptmana, Adolfa Hitlera), ale przede wszystkim mieszkańców Opola i okolic.
Jego drugą pasją była fotografia krajoznawcza. Przemierzał z aparatem na rowerze, później samochodem cały obszar Górnego Śląska, fotografował architekturę, pejzaże oraz mieszkańców wsi i miasteczek. Do dziś w niektórych śląskich domach można znaleźć zdjęcia zrobione w jego zakładzie. Część swoich prac wydawał w formie pocztówek. Zdjęcia Glauera zamieszczane były również w prasie i czasopismach. Najwięcej fotografii publikował w „Oppelner Heimat – Kalender”, wiele zdjęć zostało wykorzystanych w książce Stanisława Wasylewskiego „Na Śląsku Opolskim”, która ukazała się już po śmierci Glauera w Katowicach w 1938 roku.
W 1926 Glauer postanowił przebudować swój opolski dom - powierzył to zadanie znanemu wrocławskiemu architektowi Heinrichowi Lauterbachowi. Często odbywały się tam wystawy dzieł sztuki. Dom fotografa był otwarty dla przyjaciół, ludzi kultury i młodych talentów. Jego życiowe credo „Przyjaźni i sztuce” wisiało w miejscu widocznym dla wtajemniczonych. Przychodził tu opolski dyrygent Petruschke, poeta Paul Keller, przyjaciel Glauera – pisarz Alfred Nowiński. Można tu było spotkać hrabiego Matuschkę – przewodniczącego gminy Eichendorffa i malarza Heinricha Gladkowskiego. Gościem był architekt Lauterbach, który zaprojektował w 1926 r. wnętrze domu fotografa. Na wieczory poetycko-muzyczne zapraszani byli młodzi adepci sztuki, poeta Hans Niekrawietz i Josef Wiessala, muzyk Hans Klaus Langer, rzeźbiarz Thomas Myrtek. Glauer prowadził w swoim domu salon wystawienniczy. Organizował wystawy malarstwa, grafiki i rzeźby. Był inicjatorem powstania w Opolu Towarzystwa Łyżwiarskiego, Towarzystwa Eichendorffa oraz Zjednoczenia Koncertowego.
Zmarł 27 sierpnia 1935 w Opolu - niedługo po swoich 68. urodzinach. Został pochowany na cmentarzu przy Breslauerstrasse (obecnie ul. Wrocławska) obok żony. Nie przetrwał do dzisiejszych czasów.
