Przez pryzmat wrażliwości

Łatwo ulec złudzeniu, że widzimy świat całościowo. Tymczasem z reguły jesteśmy w stanie dostrzec i zrozumieć tylko fragmenty zabarwione własną wrażliwością, lub jej brakiem. W nielicznych przypadkach ta wrażliwość okazuje się jednak wielką przestrzenią impresji, której można tylko pozazdrościć. Ta przestrzeń wyzwala bowiem apetyt, a może nawet pewien rodzaj głodu. Zaspokoić go można tylko sycąc się światem. Bardziej i bardziej… Ten głód pozwala i jednocześnie każe widzieć więcej.

Chyba nie ma większego znaczenia roztrząsanie kwestii, na ile wrażliwość Macieja Kastnera jest kształtowana przez jego fotograficzną profesję, na ile zaś to właśnie fotograficzny warsztat czerpie z tego, jaki Maciej jest na co dzień - jak każdy z nas, zanurzony w poniedziałkowych troskach i weekendowych uniesieniach. Jest w tym pewnie jakiś balans. Dość powiedzieć, że dziś jesteśmy zaproszeni, by jak przez dziurkę od klucza zajrzeć do cudzej duszy. Nie po to jednak, by Macieja podglądać od środka, ale by móc popatrzeć na niewielki wycinek świata właśnie jego oczami.

Wierzby są na tyle często spotykanym elementem polskiego krajobrazu, że czasem przestajemy je zauważać. Jak to określił Maciej Kastner, „są tematem niemodnym”. Między drzewami mają status podobny do wróbli wśród ptaków. Znikają nam z oczu, choć są na wyciągnięcie ręki. Zostały powszechnie uznane za część profanum naszej rzeczywistości, tymczasem fotografie Macieja zwracają im należną rangę w swerze sacrum. Bo piękno ma konotacje niebiańskie.

Te prace nie są jednak tylko próbą utrwalenia światłem w kadrze aparatu ulotnego zachwytu. Autor skupia swoją uwagę na wybranym elemencie pejzażu, ale nie poprzestaje na tym, tylko idzie dalej. On interpretuje to, co zostało już na trwałe wyrwane z kontekstu krajobrazu i zastygło na kliszy. To nie jest notowanie rzeczywistości, ale mierzenie się z nią. Wierzby zachwyciły Macieja Kastnera, ale on rzucił wyzwanie temu pięknu i wplótł w nie odrobinę siebie.

Autor dał się już poznać swoim zamiłowaniem do starych tzw. szlachetnych technik fotografii. Guma, fotografia na szkle. Tym razem sięgnął do techniki zdjęć w podczerwieni. Technika pełni tu jednak rolę służebną. Oto przed sobą mamy krajobraz zachwycający artystę i samego artystę, który nie kopiuje, tylko tworzy. Mozolnie zaklina swoją rzeczywistość w kadrze.

Maciej Kastner - urodził się w 1973 roku w Wąbrzeźnie. Jest absolwentem Wydziału Prawa i Administracji UMK w Toruniu. Fotografią zajmuje się od ponad 16 lat. Swoje prace tworzy głównie w zabytkowych i specjalnych technikach fotograficznych takich jak: guma dwuchromianowa, carbo, olej, techniki żelazowe, mokra płyta, fotografia w podczerwieni oraz innych. Jest wykładowcą i jurorem w zakresie technik dwuchromianowych na pokazach, plenerach i konkursach. Od 2008 r. jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików. Jego prace mają bardzo indywidualny klimat i charakter, który nadawany jest podczas procesu ich powstawania. Fotografie artysty znajdują się w licznych prywatnych kolekcjach w kraju i zagranicą. Maciej Kastner jest laureatem kilku konkursów fotograficznych m.in. Grand Prix w konkursie „Grudziądz Foto 2005” za dyptyk „Samotnie przez Starówkę” oraz wyróżnienie w konkursie Remis 2009 w kategorii technik szlachetnych. Jest autorem 8 wystaw indywidualnych. Brał również udział w 21 wystawach zbiorowych.

 

Do najważniejszych zaliczyć należy: