Małachowski Władysław / Leon Warnerke (1837 - 1900) - wynalazca, fotografik. W 1859 roku ukończył Instytut Inżynierów Komunikacji w Petersburgu i rozpoczął pracę w Wilnie przy budowie kolei petersbursko - warszawskiej. W 1863 roku przystąpił do powstania styczniowego, a następnie wszedł do Rządu Narodowego w Wilnie. Po upadku powstania policja wyznaczyła za jego głowę nagrodę 10 tyś rubli, w wyniku czego uciekł wraz z żoną na pokładzie angielskiego statku do Wielkiej Brytanii. Osiedlił sie w Londynie, gdzie rozpoczął ożywiona naukową i techniczną działalność w zakresie fotografii jako Warnarke Leon.
To przybrane dla bezpieczeństwa nazwisko będzie mu już towarzyszyć do końca życia i firmować dokonywane wynalazki tak konsekwentnie, że w fachowej literaturze fotograficznej występuje wyłącznie jako Leon Warnerke. Przez wiele lat uważano Władysława Małachowskiego za Rosjanina, względnie Wegra - jego prawdziwą tożsamość odkrył wybitny polski fotochemik Witold Romer, twórca tzw. izohelii.
Dorobek Władysława Małachowskiego vel Leona Warnerke był znaczący dla postępu techniki fotograficznej. Do najważniejszych osiągnięć Władysława Małachowskiego należy udoskonalenie "suchej" emulsji kolodionowej, którą wylewał na podłożu papierowym w postaci warstwy do błonowania. Pokrywał gładki papier kolejno kilkoma warstwami czystego kolodionu i roztworem gumy arabskiej, która tworzyła podkład światłoczułej emulsjikolodionowej lub żelatynowej, dostatecznie grubej dla łatwego oddzielenia jej od papieru i trwałego jej przeniesienia na zwilżona płytę szklaną. Tak otrzymany negatyw mógł być uzyty do wykonania pozytywu, podobnie jak negatyw szklany. W swojej wytwórni w Londynie produkował ten nowy materiał światłoczuły w arkuszach i w rolach, z których cięto filmy zwojowe na 100 zdjęć do jednorazowego ładowania. Uzyskał doskonałe rezultaty, ale wysokie koszty produkcji uniemożliwiły upowszechnienie sie tych filmów oraz ich zbyt.
W 1875 roku Władysław Małachowski skonstruował aparat fotograficzny wyposażony w specjalna kasetę na tego typu błonę w ładunkach po 100 zdjęć. Aparat ten, miał mieszek wysuwany na pojedyńczej szynie metalowej. Był to jeden z pierwszych aparatów fotograficznych pozwalający wykonać tak znaczna liczbę zdjęć z jednorazową załadowaną taśmą. Konstrukcja ta wyprzedzała o 13 lat wynalazek G.W Estmana, twórcę Kodaka. Władysław Małachowski w swojej kamerze zastosował typowe dla późniejszych nowoczesnych aparatów małe okienko kontrolne w tylnej ściance, z pomarańczową szybką, przez które można było odczytać kolejny numer klatki negatywu.
W 1880 roku Władysław Małachowski opracował sensynometr, który w 1881 roku został uznany przez specjalna komisję za wzorcowy i stał się podstawą normalizacji w dziedzinie materiałów światłoczułych. Sensynometr ten zawierał płytkę szklaną z 25 kwadratowymi polami o coraz większym zaczernieniu, w ten sposób, iż współczynnik pochłaniania światłazwiększał sie dwukrotnie co trzy stopnie, podobnie jak w skali nowoczesnego systemu DIN. Czułość w stopniach Warnerkego była określana w Anglii prawie do końca XiX wieku.
Władysław Małachowski był człowiekiem bardzo wszechstronnym i przedsiębiorczym, utrzymywał liczne kontakty z pionierami rozwoju fotografii oraz organizacjami fotograficznymi w innych krajach europejskich. Dzięki niemu londyńskie koła fotograficzne miały możliwość zapoznania się z dokonaniami braci Lumiere w dziedzinie fotografii barwnej czy metodą interferencyjną G. J Lippmanna.
Zbiory i cenne instrumenty Małachowskiego będące w posiadaniu jego córki spłoneły podczas bombardowania w okresie II wojny światowej.