Rzeczy ...
... to oswojone przedmioty. To nośniki pamięci, ale także estetyczne byty zawierające swoje istnienie w kategoriach piękna. Tak w każdym razie daje się odczytać idea zawarta w cyklu fotografii Katarzyny Karczmarz. Ale jest i tak, że poprzez rzeczy manifestują się ludzkie sprawy. I choć te wyrafinowane fotografie martwych natur są piękne formalnie – zdradzając biegłość i profesjonalne umiejętności autorki - to inne piękno tych prac urzeka mnie bardziej: jest ono ukryte w historiach zawartych w nic z pozoru nie znaczących przedmiotach. Wiem bowiem, iż każdy z nich przechowuje pamięć o konkretnym, z jakichś względów ważnym dla autorki zdarzeniu, którego był świadkiem, lub bezpośrednio w nim uczestniczył. Sens tych fotografii polega zatem na  mówieniu do siebie, ma charakter unikatowy, ale nie hermetyczny. W celu pełniejszego przeniknięcia do tego, do czego tak wdzięcznie zaprasza nas estetyczna doskonałość tych zdjęć, konieczny jest komentarz odautorski, zaświadczający o ich emocjonalnym zapleczu, dający możliwość pełnego zrozumienia nie tyle szczegółów, co samej w sobie zasady podstawowej, którą autorka kieruje się w swojej praktyce fotografowania. Idzie o to, iż rzeczy, jeśli przejmują ludzkie wibracje, stają się amuletami, totemami, przedmiotami magicznymi. Takie też są rzeczy sfotografowane przez Katarzynę Karczmarz, takie również są fotografie tych dziwnych przedmiotów – są magiczne. Wewnętrzny komentarz jest zawarty w sposobie inscenizacji, rodzaju oświetlenia, w rejestracji specyficznej wykreowanej przez autorkę fotogenii.

Ludzie...
... na fotografiach Katarzyny Karczmarz są nasyceni światłem – w ten przedziwny sposób, iż światło wydobywa się z postaci, jest jakby dane od nich, od wewnątrz. Odnoszę wrażenie, że  emanują one dobrem – w podobnym znaczeniu, jak rzeźby Fidiasza, nacechowane godnością, powagą, spokojem, także mitologiczną symboliką. Te fotografie są na pewno znakomitymiportretami... ale to zbyt dosłowne i niepełne określenie. W moim przekonaniu są to postacie, w które artystka włożyła swoją tęsknotę do odnalezienia ludzi urzeczywistnionych, pięknych wewnętrznym etosem bycia człowiekiem.

Ludzie i Rzeczy...
...są opowieścią o świecie idealnym, pełnym znaczeń i ukrytej symboliki. Jest to świat, w którym autorka upatruje swego własnego artystycznego spełnienia. Tylko ludzie i tylko rzeczy nas otaczają. Więcej nie ma nic. Skoro tak, to musi się w nich zawierać transcendencja, sens stworzenia. O tych zasadniczych sprawach opowiadają te fotografie.     


Katarzyna Karczmarz - urodzona w 1978r. w Jeleniej Górze. Studia na wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego oraz w Wyższej Szkole Psychologii Społecznej we Wrocławiu. Dyplom z fotografii uzyskała pod kierunkiem Wojciecha Zawadzkiego. Zajmuje się fotografią humanistyczną, najbliższe jej środki wyrazu to portret i martwa natura. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików. Naucza warsztatu fotografii klasycznej i technik studyjnych w Międzynarodowym Forum Fotografii Kwadrat. Laureatka Grand Prix Międzynarodowego Salonu Martwa Natura w Fotografii w 2007 r., Grand Prix Krajowego Salonu Fotografii Artystycznej, Żary 2009 r. oraz Dyplomu Honorowego Rady Artystycznej ZPAF Konfrontacje 2010.