Wystawa składa się z 28 zdjęć z Fotodziennika, unikalnej kroniki, którą Anna Beata Bohdziewicz prowadzi od lat. Zdjęcia zrobione w 1989 roku przypominają nie tylko główne wydarzenia, ale także atmosferę i życie codzienne tego przełomowego w historii Polski roku. Co odróżnia relację Bohdziewicz od innych? To spojrzenie prywatne opatrzone osobistymi, często ironicznymi komentarzami autorki, pomieszanie prywatności z życiem publicznym i politycznym. Taka perspektywa sprawia, że z łatwością możemy relację artystki uznać za naszą własną.

Dziś widać też wyraźnie, że jest to pierwszy fotoblog, powstały na długo przed erą pecetów i Internetu. Zdumiewa wytrwałość i konsekwencja Bohdziewicz, która od 27 lat kontynuuje swój zapis w niezmienionej formie, nie poddając się nowym prądom i modom w sztuce, swobodnie dostosowując się do zmian technik zapisu fotograficznego, nie szukając popularności w mediach. W latach 80-tych ubiegłego wieku Fotodziennik był przede wszystkim walką autorki z kłamstwem partyjnej propagandy (i z cenzurą, ostro ingerującą w jej wystawy), miał charakter wybitnie polityczny. Obecnie jest to raczej zbiór notatek i refleksji o zglobalizowanym świecie „post”, w jakim żyjemy. Fotodziennik liczy już ponad 6000 stron.

Wystawę otworzy Henryk Wujec
Podczas wernisażu odbędzie się recital Jacka Kleyffa
Kuratorki wystawy - Jagna Olejnikowska, Jola Rycerska

Anna Beata Bohdziewicz - urodzona w Łodzi. Na Uniwersytecie Warszawskim studiowała archeologię i etnografię. W latach 1974-80 pracowała w filmie jako asystent i drugi reżyser (min. z W.Borowczykiem, K.Kieślowskim, K.Zanussim). W 1980 roku porzuca film na rzecz fotografii. Jako fotograf niezależny dokumentuje początki przemian politycznych w Polsce i narodziny "Solidarności", współpracuje z Regionem Mazowsze. W 1981 fotografuje między innymi: sesję marcową na UW, rejestrację „Solidarności” Rolników Indywidualnych, pogrzeb Prymasa Wyszyńskiego, odsłonięcie Pomnika Ofiar Czerwca ’56 w Poznaniu, marsz głodowy w Łodzi, obie tury I Zjazdu „Solidarności” w Gdańsku. W stanie wojennym współpracuje z podziemnym ruchem wydawniczym oraz uczestniczy w wielu niezależnych wydarzeniach kulturalnych. Od końca 1982 roku wszystkie zdjęcia z życia codziennego w Polsce włącza do zbioru Fotodziennik czyli piosenka o końcu świata, który uparcie wystawia w galeriach oficjalnych pomimo częstych i dotkliwych ingerencji cenzury. Zapisy w Fotodzienniku powstają nieprzerwanie do dnia dzisiejszego. Anna Beata Bohdziewicz tworzy też cykle zdjęć i większe projekty, których realizacja trwa czasami wiele lat. Są to Kapliczki Warszawskie, Kosmos, Antypocztowki, Piękni i Szczęśliwi (twarze z bilbordów) a ostatnio Prywatna telewizja. Bohdziewicz jest też autorką licznych recenzji i tekstów o fotografii oraz wywiadów z fotografami, min. z Zofią Rydet, Edwardem Hartwigiem, Annie Leibowitz. Była także kuratorem wielu wystaw (Fotografie Gazety Wyborczej, Stan wojenny, Pod Ręką Boską, Warszawa 1943-1944. Fotograf nieznany). Razem z Mariuszem Hermanowiczem jest autorką pomysłu i koncepcji wystawy plenerowej Ofiary stanu wojennego objeżdżającej od kilku lat miasta Polski. Członek ZPAF w latach 1984-2000, członek SFP od 1978 roku.