Na wystawę „Blow up” składają się fotografie wykonane we wrocławskim więzieniu dla mężczyzn. Artystka eksploruje świat niedostępny przeciętnemu widzowi, portretuje osadzonych w przestrzeni w jakiej funkcjonują i za ich zgodą uwiecznia fragmenty ich codzienności. Więzienie, jako miejsce operujące specyficznymi kodami kulturowymi, formuje niemal każdy aspekt życia (od języka po budowę ciała). Jako takie zdaje się nie podlegać procesom emancypacyjnym, kryzys męskości zdaje się nie dotyczyć zakładów karnych. Męskość funkcjonuje w nich jako transcendentny habitus, matryca percepcji ukształtowana przez androcentryczną kulturę Zachodu. Zdjęcia Agnieszki Prusak  są relacją ze świata rządzącego się prawami tożsamymi z patriarchalną, chrześcijańską kulturą. Jak udowadnia Michel Foucault, autor Nadzorować i karać, więzienie reprodukuje dominujące w świecie „poza murami” wzorce rodziny, armii, warsztatu fabrycznego, szkoły oraz sądownictwa. Wraz z nimi staje się enklawą „prawdziwej męskości”, twierdzą męskości typu macho. „Więzienie – to trochę surowsze koszary, szkoła bez pobłażliwości, mroczniejsza fabryka, ale w końcu nic jakościowo różnego”, pisze Foucault. W tym kontekście tytuł wystawy, który tłumaczyć należy jako „powiększenie” nabiera nieoczekiwanych znaczeń. Odsyła nie tylko do filmu Antonioniego, lecz staje się synonimem mechanizmów tworzących postać „męskiego przestępcy”, czyli powiększenie powszechnie akceptowanych cech jednostki do takich rozmiarów, iż zaczynają być postrzegane jako dewiacyjne. Dynamiczne fotografie ze spacerniaka, sceny z codziennej egzystencji i portrety skazanych pokazują obraz świata wyizolowanego, niedostępnego i obcego.

Agniesyka Prusak -  wrocławska artystka młodego pokolenia. Malarka, rysowniczka, ilustratorka, autorka kilkudziesięciu wystaw w Polsce i za granicą. Jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. W 2003 roku ukończyła Wydział Malarstwa w pracowni prof. Aleksandra Dymitrowicza. Od kilku lat zajmuje się również fotografią, podejmując między innymi tematy zaangażowane społecznie. Jest autorką i wykonawcą projektów społeczno-kulturalnych np. („Moje Marzenia”), organizuje między innymi plenery i warsztaty malarskie dla dzieci niepełnosprawnych w ramach „Dolnośląskiej Akademii Plastycznej”. Stworzyła także „Lekcje Kultury” w ramach których, do dzisiaj, dla ponad 800 niepełnosprawnych dzieci, młodzieży i osób starszych z domów pomocy społecznej, zakładów opiekuńczo-leczniczych i domów dziecka, mieszkających na terenie Dolnego Śląska, zorganizowała nieodpłatny przyjazd do Wrocławia połączony ze zwiedzaniem Muzeum Narodowego, panoramy racławickiej czy uczestnictwem w spektaklach i przedstawieniach w Operze i Teatrze Polskim. Prowadzi również autorski projekt plastyczny „Szpital w kolorze” realizowany w Zakładzie Karnym Nr 1 we Wrocławiu na terenie więziennej pracowni plastycznej, podczas którego uczy osadzonych historii sztuki i technologii malarskich a stworzone przez nich prace w postaci obrazów – kopii dzieł impresjonistów, prac rzeźbiarskich, modelarskich i innych, trafią na oddziały szpitalne ciesząc pacjenta kolorem w codziennej szpitalnej szarości.